Zeilen is voor watjes

Anekdotes van een zandhaas op zoek naar Atlantis. Niet ieder mens is tevreden met ‘gewoon’, maar tegenwoordig wordt zelfs ongewoon steeds gewoner. Wat maakt het dat mensen voor extremen kiezen en zich bewust aan ontbering blootstellen? Wat is bijvoorbeeld de lol van het, in bittere koude, uitrijden van de Elfstedentocht of het zwemmend oversteken van Het Kanaal. Wat brengt iemand er toe om alsmaar nieuwe uitdagingen aan te willen gaan. Niet alleen tevreden zijn met lekker joggen maar jezelf pijnigen om de marathon van New York te lopen, de Mount Everest te beklimmen of met de fiets naar Zuid Afrika te rijden. Aangemoedigd door polulaire TV-programma’s als “Expeditie Poolcirkel” volgen steeds meer mensen die drang om de voor hem of haar ultieme uitdaging aan te gaan. Niets is te gek. Voor het lange-afstand-zeilen, is een zelfde masochistisch trekje nodig: de behoefte om af te zien. Zelden ontstaat zo’n behoefte uit het niets. Mensen groeien daar in de loop der jaren naar toe. Ze hebben het lef om als maar de grens te verleggen, of zoals in dit boek beter gezegd de horizon. Hans van Heesch probeert met dit boek dat proces van het ‘er naar toegroeien’ op een dan eens vrolijke-, dan weer serieuze wijze, soms beschouwend, soms leerzaam, maar altijd vol passie, helder in beeld te krijgen. Dit boek neemt je mee vanaf het kleine jochie dat droomt over bootjes tot en met alle facetten van een daadwerkelijke oceaanomzeiling. Een combinatie van afzien en genieten. Niet puur reisverslagen, maar vooral nadruk leggend op de beleving.