Inspectie Volksgezondheid Curaçao

In 2011 bezoekt Jan Huurman Curaçao tijdens een studiereis en raakt geïnteresseerd in de volksgezondheid op het eiland. Zonder veel kennis van het land en de Caribische samenleving begint hij in 2012 als inspecteur Gezondheidszorg. Het gebeurt midden in een tijd waarin Curaçao zich in een diepe politieke crisis bevindt met vallende kabinetten en een premier Schotte die uiteindelijk wordt veroordeeld. Huurmans contract wordt in 2013 niet verlengd na een conflict met de minister.

Drie kabinetten later keert Jan Huurman in 2017 terug op Curaçao als inspecteur-generaal. Er blijkt in zijn afwezigheid weinig gebeurd te zijn. Hij stelt opnieuw orde op zaken en ervaart nu nog sterker dan in de eerste periode hoe groot de kloof is tussen de aanpak van een Nederlander (‘makamba’) en een ‘yu di Korsou’ (kind van het eiland).

Uit het boek
De schuifdeur wijkt. Ik stap de openlucht in. Nog warmer. Maar vooral: ik ruik het eiland. Een onbestemd mengsel van zoete dampigheid. Geur is ons eerste en oudste zintuig. Geur leidt direct tot herinneringen, hoe ver ook terug. Hier, op Hato, is dat de herinnering aan eerdere bezoeken, de periode dat ik hier werkte, de bizarre situaties, de intense relaties met mensen. Ik snuif de geur op. Ja, een tropengeur, maar vooral ook een geur gemengd met de geur die elke luchthaven heeft: kerosine. En dat alles afgemaakt met de uitbraaksels van de meest constante geurproducent van Curaçao: de Isla-raffinaderij. Oostelijk van de Annabaai ruik je alleen de onvermengde Caribische tropengeur, maar vanaf Punda richting westen is de geur van de Isla onontkoombaar. Onaangenaam? Eerlijk gezegd niet, hoewel ik alle cijfers van de milieugroepering SMOC ken: de uitstoot is giftig, hij veroorzaakt vermijdbare sterfte, vooral in de armste wijken tegen het Schottegat aan. Maar het is voor mij deel van wat Curaçao is. Ik weet dat het slecht is, maar het ruikt zo lekker. Eigenlijk is de hang naar deze geur de kern van mijn verslaving aan Curaçao: ik weet dat het niets goeds brengt, maar afkicken wil maar niet lukken.