De burger aan zet

Participatie zit in de lift, maar dossiers zoals de Oosterweelverbinding roepen vele vragen op. Moeten burgers meer gelegenheid tot inspraak krijgen? Moeten ze op een vroeger tijdstip kunnen participeren? Is het aanvaardbaar dat projecten vertraging oplopen door het optreden van burgers? Deze publicatie benadert het fenomeen participatie op een veelzijdige manier, waarbij elk van de vier auteurs een eigen insteek hanteert.

Eric Lancksweerdt vraagt zich af waarom we participatie organiseren, aangezien het juridisch noch beleidsmatig evident is, maar vindt toch redenen die participatie verantwoorden.

Peter Thijssen is kritischer en confronteert de lezer met harde feiten uit de analyse van twee gevalstudies. Wouter Van Dooren legt aan de hand van een reeks paradoxen de belangrijkste knelpunten van participatie bloot. Guido Dierickx plaatst tot slot twee procédés van besluitvorming tegenover elkaar: het onderhandelen enerzijds en het stemmen anderzijds. Toch zijn er in deze uiteenlopende bijdragen heel wat parallellen te trekken. Zo blijkt voortdurend dat participatie een complex fenomeen is dat genuanceerd benaderd moet worden. Participatie kan interessante informatie opleveren, maar het kan het de vertegenwoordigers van het volk ook lastiger maken.

Ook is er de gemeenschappelijke bekommernis om de kwaliteit van de democratische besluitvorming. Daarbij wordt het belang van een goede communicatie tussen burger en bestuur telkens weer onderstreept.