De toepasbaarheid van de proportionele aansprakelijkheid

Een partij die schadevergoeding eist moet als hoofdregel stellen en bewijzen dat er tussen de aansprakelijkheidvestigende gebeurtenis en de schade een causaal verband bestaat, in de vorm van condicio sine qua non. Dit vormt een ‘alles of niets’-systeem: afhankelijk van het succes van de bewijsopdracht blijft de schade geheel voor rekening van ofwel de eiser ofwel de gedaagde. Dat kan onbillijk zijn in gevallen van significante causaliteitsonzekerheid.
Daarom is door de Hoge Raad voor dergelijke gevallen de rechtsregel van proportionele aansprakelijkheid aanvaard, waarbij de schadevergoedingsplicht correspondeert met de kans dat de schade is veroorzaakt door de aansprakelijkheidvestigende gebeurtenis. De Hoge Raad stelt wel voorwaarden voor de toepassing van de rechtsregel.
In dit boek gaat mr. Yannick Straus na hoe die voorwaarden moeten worden geïnterpreteerd, in het licht van gevallen van causaliteitsonzekerheid bij schending van respectievelijk de medische zorgplicht, de medische informatieplicht en de bijzondere zorgplicht van financiële ondernemingen. Kan de toepasbaarheid van proportionele aansprakelijkheid categorisch worden uitgesloten op basis van de strekking van de geschonden norm, de aard van de normschending of de aard van de schade, en zo nee, wat is dan de rol van deze gezichtspunten? Wat zijn de mogelijkheden om een ‘gemotiveerde’ schatting van de kans op causaal verband tussen normschending en schade te geven? En wat is de minimale kans op causaal verband die is vereist om de toepassing van proportionele aansprakelijkheid te rechtvaardigen? Kan deze ‘ondergrens’ per geval verschillen en zo ja, waarvan is dit afhankelijk?