Stoornis en strafuitsluiting

In Stoornis en strafuitsluiting wordt onderzocht wanneer een psychisch gestoorde verdachte niet gestraft mag worden voor een strafbaar feit.

Artikel 39 van het Wetboek van Strafrecht sluit een verdachte van straf uit als een feit hem wegens zijn stoornis niet kan worden toegerekend. De voorwaarden waaronder de rechter een beroep op ontoerekenbaarheid mag aanvaarden zijn echter onduidelijk. Deze onduidelijkheid is problematisch, onder andere omdat daardoor vergelijkbare gevallen verschillend kunnen worden behandeld. In Stoornis en strafuitsluiting wordt daarom gezocht naar een toetsingskader dat het bereik van deze strafuitsluitingsgrond afbakent. Recente ontwikkelingen in de forensische gedragswetenschappen maken dit vraagstuk bijzonder actueel.

Door middel van rechtsvergelijkend onderzoek naar tests voor de insanity defense in het Amerikaanse strafrecht worden verschillende bestaande toetsingskaders geïnventariseerd en vergeleken. Vervolgens wordt een op het Nederlandse strafrecht toegespitst toetsingskader ontwikkeld.