Tot het niet meer kan

Via brieven aan haar overleden geliefde vertelt een vrouw de verhalen van
haar ongeregelde leven als bohemien en westerse migrant zonder verblijfsvergunning
in het Amsterdam van de jaren zeventig en tachtig van de vorige
eeuw. Toen hij nog leefde vond ze het niet van belang al te veel bij de afgesloten
hoofdstukken uit haar leven stil te staan. Ze gaf er de voorkeur aan om in
het moment te verkeren. Bovendien hadden ze genoeg aan elkaar. Maar nu
hij er niet meer is, merkt ze dat het nog niet klaar is.
Ze schrijft over gebeurtenissen waar hij geen weet van heeft. Ze vertelt hem
over de Amerikaanse jongeman met wie ze op 17-jarige leeftijd trouwde om
hem uit de Vietnam-oorlog te redden, de New Yorkse filmmaker met wie ze
naar Amsterdam kwam, de Mexicaanse macrobiotische kok met wie ze een
dochter met Latina temperament kreeg. En over de punk- en clubscene en de
opkomende performancekunst. Centraal staat de periode waarin hij doodziek
in het ziekenhuis lag en een deel van zijn leven niet bewust kon meemaken.
Ze reflecteert over ziekte en dood, seksualiteit, kunst, Denemarken, taal,
nuchtere spiritualiteit, vrouw zijn en vriendschap. Rouwend en schrijvend
doet ze een poging haar leven opnieuw te definiëren.
Geestig en bloedserieus tegelijk, diep persoonlijk doch universeel, dit verhaal
is een exploratie van de grilligheid van het bestaan, van de onontkoombare
krachten van transformatie en vergankelijkheid. Een ode aan de liefde maar
vooral aan het leven.