Kraaien tellen

‘Kraaien tellen’ is een fraaie, maar enigszins zwaarmoedige roman over verlies, rouw en eenzaamheid. De Waard ziet kans de destructieve gedachten van hoofdpersoon Tobias prachtig, schrijnend en gedetailleerd te beschrijven. Je voelt zijn strijd en herkent zijn emoties alsof je ze zelf doorleeft.

“En dan ineens weer weten dat er iets weg is. Vier weken. Dat voelen, als een honger, als een gat in je middenrif waar de winter woont. Opstaan, heen en weer lopen, dingen oppakken en weer neerzetten, muziek draaien, niet horen wat er gezongen wordt, weer afzetten, proberen je uit het moment vrij te vechten, als een jong dier dat zijn geboortevlies openscheurt, op zoek naar zuurstof.”

De Waard hanteert een prachtige schrijfstijl die naadloos aansluit bij het karakter van het verhaal. Sterker nog, het ondersteunt het verhaal en zorgt ervoor dat het niet ál te zwaarmoedig wordt. De dialogen zijn van een natuurlijke eenvoud en dragen daar eveneens aan bij.

Het grootste talent van De Waard is echter de wijze waarop hij zijn personages –vooral uiteraard Tobias- beschrijft en laat acteren. Ik had, na het lezen van ‘Kraaien tellen’, het gevoel dat ik Tobias persoonlijk had ontmoet.

“Het is een idioot moment voor een terugkeer van de zomer. Er zijn al paddenstoelen, maar het kwik is in twee dagen tijd naar negenentwintig graden gestegen en volgens teletekst gaat het zeker een dag of vijf duren.”

Na het vernietigende nieuws dat zijn zus zelfmoord heeft gepleegd, tracht Tobias krampachtig vast te houden aan wat hij gewend is. Zijn veegwagen, de stad en het zo min mogelijk binnen laten komen van gevoelens en emoties. Dat wordt hem door zijn omgeving echter niet gegund. Al die mensen die hun medeleven willen betuigen, contact met hem proberen te maken. Ze zijn Tobias een gruwel. De enige die hij, zo nu en dan, in zijn nabijheid duldt is Cayenne, met wie Tobias een, uitsluitend op seks gerichte relatie heeft.

Conclusie: een roman die een diepe indruk achterlaat. Een rakend portret van de wijze waarop de hoofdpersoon met een zwaar verlies tracht om te gaan binnen zijn eigen vermogens. Grappig, ontroerend en spannend tegelijk. Verwoord in prachtige zinnen en mooie beelden.