Leven en dood volgens Jelke Bos

strong>Jelke de labrador is oud en hij kampt met verschillende kwalen die nu eenmaal bij zijn hoge leeftijd horen. Feitelijk had hij het niet zo erg gevonden om geruisloos en pijnloos uit het aardse leven te stappen. Wanneer dat bijna gebeurt, Jelke dreigt te verdrinken, wordt hij echter door zijn baasje gered. Het baasje dat hij in zijn verhaal consequent doch liefdevol ‘sukkel’ noemt.

‘Ik moet eerlijk toegeven, het is wel snugger van sukkel dat hij doorheeft dat ik kan praten. De meeste mensen nemen maar domweg aan dat we het niet kunnen, omdat we het niet doen. Maar sukkel is op dit punt toch intelligenter, en ik zou hem eigenlijk eens moeten belonen en zeggen: Ja baas, ik wel praten.’

Jelke vertrouwt zijn diepste zielenroerselen aan het papier toe in ‘Leven en dood volgens Jelke Bos’ en dit, qua omvang bescheiden boekje, bevat dan ook een grootse inhoud. Wat een prachtig verhaal. Elke hondenbezitter zal zijn of haar hond vanaf het moment van lezen van dit kleinood, met andere ogen bekijken. Van de gedachten en gevoelens die Jelke beschrijft kan menig mens nog wat leren.

Jelke maakt een aantal gevoelige thema’s beblafbaar in zijn boek. Zo zet hij euthanasie op een zeer speciale wijze op de agenda en plaatst hij vraagtekens bij het menselijk streven naar perfectie en hebberigheid.

‘Sukkel heeft weer een nieuw grapje bedacht. Als hij zijn ouwemannenbenen hoog optilt en over me heen stapt, zegt hij: Weer een grote stap voor de mensheid, Jelke! Ik kan er niet mee zitten dat ze last van me hebben. Ze hebben dat kleed zelf voor me neergelegd, het is mijn plek, ik mag dat hele kleed gebruiken en dat doe ik ook.’

Het verhaal wordt op heerlijke wijze verteld door Jelke (of toch door Riemersma, wat denkt u?) en is doorspekt met filosofische wijsheden en een ironie die je keer op keer doen glimlachen of herkennend doen knikken.

Kortom, prachtig geformuleerd, heerlijke woordkeuze en een dito taalbeleving. Chapeau voor Jelke!