strong>Het leven is voor de negentienjarige Bram dik in orde. Hij is veel in de sportschool te vinden, hij heeft goede vrienden, een leuke vriendin en op school gaat het goed. Totdat …. In een klap alles anders wordt. Tim, de tweelingbroer van Bram komt om het leven en plotsklaps krijgen alles om Bram heen, een rauwe rand.
Bram raakt in een periode van rouw. De gruwelijke pijn die dat doet, voel je met hem mee. Daar komt bij dat Bram zich schuldig voelt aan de dood van zijn broer. Waarom dat is lees je in Rauw!
‘Het huis is leeg. Leger dan leeg. Kouder dan koud. Bram is geneigd de verwarming aan te zetten, hoe belachelijk dat ook is. Bij het vertrek van pap en mam gaf de kamerthermostaat al 24 graden aan. Hij zweet zoals zijn moeder tijdens een opvlieger, maar hij blijft het koud hebben.’
Yvonne Deinert heeft met ‘Rauw’ een uiterst realistisch verhaal geschreven. De diep rakende emoties van de jonge Bram heeft zij prachtig beschreven. Dit boek zal veel jong volwassenen bijzonder aanspreken, daar ben ik van overtuigd. Sommige zullen zichzelf er bovendien in herkennen en er troost uit putten.
‘Nadat ze met elkaar een kop koffie hebben gedronken, haalt pap de asbus uit de kamer van Tim. Het ding zit in een soort wijnfleszak die zo groot is dat er een magnusfles champagne in zou passen.’
De schrijfstijl van Deinert is goed afgestemd op de doelgroep; Young Adult. Zij heeft zich op alle fronten goed weten te verplaatsen in de denkwijze, het omgaan met emoties en de gedachtegang van jonge mensen.
‘Bram neemt de plek achter de katheder in en kijkt de zaal in. ‘Hallo allemaal. Voor wie het niet weet, ik ben Bram. De broer van Tim. De meesten van jullie weten wie Tim is. Hij is hier niet en toch is hij er. In jullie hoofden en in bijna iedere cel van mijn lichaam. Ik wil jullie allemaal van harte feliciteren.’
Kortom, ‘Rauw’ is een treffend boek over diep vallen, opkrabbelen en het leven na een diep verlies toch weer op de rails krijgen.
