Amerikaanse zaken (1e druk 2005)

'87 columns over bazen in business, knuffelaars op kantoor, leiders aan lagerwal en vrouwen zonder vrees'. Dit is de ondertitel van het boek 'Amerikaanse zaken'. In zijn voorwoord schrijft Charles Groenhuijsen de auteur dat hij met het boek niet te veel pretenties heeft. Het zijn tenslotte columns die hij geschreven heeft. Indien hij slaagt de lezer een paar keer te laten glimlachen is hij tevreden, laat hij weten. Na het lezen van het boek heb ik hierover een dubbel gevoel. Ik snap dat hij zich geen pretenties wil aanmeten. Ondanks dat de auteur geen directe vergelijking van culturen geeft tussen Amerika en Nederland à la Trompenaars of Hofstede, geeft het boek een goed beeld van de Amerikaanse en Nederlandse verschillen in bedrijfscultuur. Scherp zet hij soms de tegenstellingen neer. Treffend is zijn waarneming dat een Nederlander bij problemen op zoek gaat naar een loket en een Amerikaan op zoek gaat naar een oplossing. Hiermee zet Groenhuijsen de Nederlandse verzorgingsstaat tegenover het Amerikaanse recht van de sterkste. Niet dat de Amerikaan daarmee op zichzelf staat en daardoor egoïstisch is. Juist niet, Groenhuijsen maakt duidelijk dat de Amerikanen juist heel sociaal zijn. Misschien wel socialer dan de Nederlanders. De auteur steekt zijn voorkeur niet onder stoelen of banken. Het optimisme van de Amerikanen heeft duidelijk zijn voorkeur boven het pessimisme van de Europeanen. Hij neigt vaak sterk naar de Amerikaanse cultuur maar concludeert dan toch weer dat een combinatie van beide culturen toch wel het mooiste zou brengen. Amerika kent grote verschillen tussen arm en rijk, een topsalaris in Nederland valt niet in dezelfde categorie als in Amerika, of je moet het jaarsalaris van de Nederlander vergelijken met het maandsalaris van de Amerikaan. Grote verschillen in productiviteit tussen de twee landen wordt duidelijk door alleen al het aantal vakantiedagen te vergelijken. Een Amerikaan heeft ongeveer twee weken vakantie per jaar. Dit staat in geen vergelijk met onze vakantiedagen, buiten de ATV dagen om, die onderhand gemeengoed zijn geworden. Enigszins jammer vind ik de toonzetting zoals de auteur zijn verhaal weergeeft. Zeker in het begin druipt het cynisme er van af. Dit wordt later in het boek wel minder maar Groenhuijsen blijft er in steken. Dit kan een gevolg zijn van het feit dat het columns zijn. In een column stoor ik me daar niet zo aan, maar in een boek gaat het mij op een gegeven moment irriteren. Tenslotte is het boek een aaneenschakeling van columns. Maar in ieder geval heeft 'Amerikaanse zaken' mij meer inzicht verschaft in de verschillen tussen Amerikanen en Nederlanders. Hun grenzeloze optimisme en hun drive naar resultaat tegenover het pessimisme en de drive naar draagvlak van ons Nederlanders is mij wel duidelijk geworden.