De relatie tussen moeder Annabel en zoon David wordt erg mooi beschreven door Visser. De tederheid, maar ook de boosheid en de frustraties. Je gelooft het…allemaal! Wisselend komen Annabel en David aan bod in aparte hoofdstukken. Ieder met hun eigen emoties, angsten, hoop en wanhoop. Wat mij bijzonder raakte in het verhaal was het moment dat je voelt dat Annabel niet meer in genezing gelooft. Zij houdt echter de schijn op voor haar welhaast obsessieve zoon die bij haar afdwingt dat ze moet volhouden; moet blijven vechten. Voor iets anders dan genezing staat hij niet open.
Als lezer ben je geneigd het verhaal in te stappen en David eens flink de waarheid te zeggen! ‘En toch was dat pas twee jaar geleden en was het misschien toen al mis geweest in haar lichaam. Argeloos had ze door het leven gedanst, zonder enig besef dat de cellen in haar lijf een dodenmars liepen.’ De boosheid, die vooral David parten speelt is niet alleen gericht op de ziekte van zijn moeder, maar ook op de Daniel Hoed kliniek in Rotterdam. Nadat Annabel in dit ziekenhuis de boodschap krijgt dat er geen behandeling mogelijk is, gaat zij naar België. Daar wordt haar wel een mogelijke behandeling geboden. Annabel moet echter met regelmaat voor bloedafname naar het ziekenhuis in Rotterdam alvorens zij weer voor verdere behandeling naar België afreist. Dit gaat in het Rotterdamse ziekenhuis niet bepaald van harte blijkens de onverschilligheid en onzorgvuldigheid van het medisch personeel. Enerzijds beschrijft Visser het behandeltraject van Annabel en hoe moeder en zoon hier mee omgaan, anderzijds laat zij de twee hoofdpersonen terugblikken op hun verleden. Zowel moeder als zoon beleven in hun jeugd een alles verterende liefde en dragen dat mee in het heden. Annabel vlucht allengs meer in haar herinneringen en blikt terug op de tijd waarin ze zo gelukkig was en op het trauma dat daar op moest volgen. ‘Jij kon niet weten dat dit zou gebeuren. Wat een vreselijke geschiedenis Adriaan. Het moet een trauma geweest zijn voor mijn moeder.’ David denkt ook veel aan zijn jeugdliefde. Een meisje dat hem verlaat om het beklemmende effect dat David op haar heeft. Dit meisje is in zijn beleving, de liefde van zijn leven. Als zijn huidige vrouw Josefien hem verlaat, heeft hij daar dan ook nauwelijks hartzeer van. ‘Langzaam liep ik de woonkamer in. Vanavond viel het doek voor een toneelstuk dat te lang op de planken had gestaan.’ ‘In seizoenen’ beklemt en ontroert tot op het bot.
