‘Ik had ingezet op roepen, maar dan echt. Tot ik haar zag. Ze was het meisje dat zong. De mooie lage stem. Ze had haar ogen dicht tijdens het zingen. Ze leek wel een engel. Daarom had ik haar niet herkend. Zozeer ging ze op in de muziek en de zang. Famous Blue Raincoat. Het onbegrijpelijke nummer van Leonard Cohen. Geschreven om vier uur ’s morgens volgens de overlevering, dus dat verklaarde zeker de helft van de onverklaarbaarheid.’ Sahadat hanteert een uitzonder fraaie schrijfstijl en een – met regelmaat – briljante woordkeuze!
Smullen voor de liefhebbers (waar ik mijzelf zeker toe reken) van onze mooie Nederlandse taal. Dan is er Sahadats creatieve brein die bij het schrijven van dit boek duidelijk op volle toeren draaide! ‘Drijfhout’ is niet alleen spannend, intrigerend en mysterieus, maar de auteur vergast haar lezers op wendingen in het verhaal die je werkelijk niet ziet aankomen. ‘Toen ging ik op zwart. Donkere wolken hadden zich samengepakt boven mijn hoofd. Er stroomde geen bloed meer door mijn aderen, maar zwart vloeibaar gif. Ik durfde met niemand te praten, omdat ik bang was dat ik besmettelijk was.’ Na haar breuk met Daan, haar grote liefde, vertrekt Elif naar India waar zij vergetelheid zoekt. Zij ontmoet James. James zegt voor een overheidsdienst te werken en haar in te willen zetten voor een opdracht. Na veel getwijfel, doet Elif wat James haar opdraagt. Een reeks bizarre gebeurtenissen volgen elkaar op. Elifs reis eindigt abrupt wanneer Daan en haar moeder haar ophalen en laten opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis… Wat blijkt er waarlijk te zijn gebeurd tijdens haar reis en wat is er ontsproten uit haar depressieve en wellicht zelfs psychotische brein? Je leest het in ‘Drijfhout’! ‘De zinnen uit het verslag brachten me in de war. Walging en twijfel nestelden zich als een schimmel in een vrucht die haar rijpheid is gepasseerd. Ik was bang dat de schimmel het zou winnen van het frisse vruchtvlees.’ De personages in ‘Drijfhout’ zijn geraffineerd, zorgvuldig en respectvol gekarakteriseerd. Met name hoofdpersoon Elif leert de lezer goed kennen. Compleet met haar somberheid, haar depressie, haar psychose, haar wanen, haar hang naar hechten, haar associaties en dissociaties en ongebreidelde fantasie. Haar mysterieuze ‘opdrachtgever, (ex-)vriend Daan en de diverse ‘bijrollen’, blijven wat meer onderbelicht, maar dat is navenant aan het verhaal. ‘Drijfhout’ laat zich overigens slecht vangen in een bepaald genre. Is het een thriller? Is het een roman? Een biografie? Feitelijk niets van dit al; althans niet helemaal. Enfin, ik vind het vooral een ware literaire parel!
