Schrijfster Heleen Mees woont in New York en ze voelt zich thuis in de Amerikaanse samenleving. Dit blijkt uit haar boek 'Tussen hebzucht en verlangen', waarin ze kritiek uit op de Nederlandse verzorgingsstaat, die volgens haar de integratie van minderheden hindert. In New York zijn er veel allochtonen die geen woord Engels spreken, maar toch een betaalde baan hebben. In Nederland zitten ze thuis met een uitkering, zonder enige kans op werk. Volgens Mees heeft Nederland het overschot aan laagopgeleiden in hoge mate aan zichzelf te danken; bijna een kwart van de beroepsbevolking ontvangt een uitkering. Een ander thema dat veel aandacht in het boek krijgt, is 'de wondere wereld van de topgraaiers'.
Mees ziet de code-Tabaksblat als mislukte poging om paal en perk te stellen aan de hebzucht van de top van het Nederlandse bedrijfsleven. 'In drie jaar tijd zagen de bestuursvoorzitters van beursgenoteerde ondernemingen gemiddeld hun inkomen met bijna veertig procent toenemen', schrijft zij. De commissarissen hebben hun beloning de afgelopen jaren met 75 procent zien stijgen en durven om die reden niet in te grijpen in de bestuurdersbeloningen, bang dat de bestuurders terugslaan. Mees houdt van scherpe uitspraken. 'Waarom gaat Wouter Bos zo halfhaftig te werk als het de beloningen en afkoopsommen van ondernemingsbestuurders betreft? Is het lafheid of domheid? En wat is erger?' De auteur neemt vaak stelling en ze verzint argumenten die haar beweringen goed onderbouwen. Een ander onderwerp dat ze uitgebreid behandelt, is het kapitalisme versus het communisme. Als schrijver van 'Communisme, sex en leugens' heb ik zelf veel werk gemaakt van het bestuderen van de roemloze val van het communisme. Bij het lezen van dit boek moest ik af en toe stiekem grinniken, want Heelen Mees bewijst dat het winnende kapitalistische systeem momenteel aan het infuus bij communistisch China ligt. Hoe kan het gebeuren dat twintig jaar na de val van de Berlijnse Muur het communisme nog niet verslagen is? 'Tegenwoordig worden ook in het Westen bedrijven op Sovjetachtige wijze genationaliseerd', merkt Mees op. En 'als de financiële crisis nog langer aanhoudt, zullen de opkomende economieën en westerse landen vanzelf bij China moeten aankloppen voor hulp. Als de economische groei in China doorzet, kunnen de Chinezen binnen tien jaar alle beursgenoteerde ondernemingen in Europa opkopen.' Volgens Mees vindt de nieuwste vorm van oorlogsvoering plaats met monetaire en niet met militaire middelen. 'In plaats van dat de wereld vrijer is geworden, is de wereld juist minder vrij geworden. China en Rusland bestrijden ons tegenwoordig met onze eigen (kapitalistische) middelen.' Het enige storende in het boek zijn de soms grote overlappingen in bepaalde hoofdstukken. Mees zegt bijvoorbeeld een paar keer dat Europa en de Verenigde Staten de grote verliezers van de globalisering zullen worden als China en India de innovatiekloof met het Westen overbruggen. Ook de Chinezen die geld lenen aan de koopzieke Amerikanen, de gevolgen van de waardedaling van de dollar en het te hoge aantal uitkeringsgerechtigden in Nederland zijn steeds terugkerende thema's in verschillende hoofdstukken. Sommige passages zijn zelfs letterlijk dubbel in het boek opgenomen. Toch lijkt het me verstandig om dit gebrek door de vingers te zien, want 'Tussen hebzucht en verlangen' is het lezen meer dan waard.
