De verzamelaar

‘Zijn handen klemmen zich nog steviger om de schep heen, elke hartslag pulseert in zijn vingertoppen. Nu is het genoeg! De spieren in zijn lichaam spannen zich aan, klaar om aan te vallen.’ Rechercheur Spencer wordt belast met de zaak van een vermoorde jonge vrouw die in het Middlesex Fells reservaat wordt gevonden door een wandelaar. Al snel blijkt dat hij te maken heeft met een seriemoordenaar. ‘Na heel even naar de krioelende beestjes te hebben gekeken, wendt Spencer zich af. Met stevige pas loopt hij richting Mark, die net het telefoongesprek beëindigt. Spencer licht direct zijn collega in. We hebben nog een lichaam.’ Spencer wordt bijgestaan door DNA-analist Jennifer Rowley. De zaak heeft hoge prioriteit aangezien blijkt dat er meerdere vrouwen vermist worden en het vermoeden bestaat dat deze vermissingen eveneens zijn toe te schrijven aan de seriemoordenaar. Het tweetal deelt een vergelijkbaar verleden, hetgeen veroorzaakt dat zij zich verwant voelen aan elkaar. Dit gegeven biedt een aantrekkelijk subthema dat Van Hal goed weet te doseren. ‘Hij volgt haar naar de keuken. Je hoeft je niet ongemakkelijk te voelen. Het is goed zo. Ze voelt dat hij naast haar is komen te staan. Haar bloed stroomt sneller, ze wil hem een knuffel geven. Troosten.’ Van Hal maakt in ‘De verzamelaar’ gebruik van korte hoofdstukken en een meervoudig perspectief vanuit de derde persoon. In cursief geschreven hoofdstukken vertellen de vermiste vrouwen hun verhaal. ‘Door dit besef begint haar bloed ineens sneller te stromen. Ze vindt de energie om overeind te komen en in bed te gaan liggen. Het stinkt verschrikkelijk.’ Zien Spencer en Rowley kans om de dader te ontmaskeren en het leven van de vermiste vrouwen te redden? Je leest het in ‘De Verzamelaar’!