strong>Wanneer Manon op een nacht het levenloze lichaam van haar vriendin Flore aantreft in diens huis, wordt zij al snel aangemerkt als hoofdverdachte. Flores keel is van oor tot oor doorgesneden. Vrijwel gelijktijdig worden in een hoeve op het platteland de lichamen gevonden van een bejaard echtpaar.
Hoofdinspecteur Rani Diaz voelt meteen dat er iets niet klopt aan deze beide zaken. Wanneer Manon bij gebrek aan bewijs wordt vrijgelaten, breekt de hel los. In een broeierige sfeer van angst en paniek wordt duidelijk dat er in de stad iemand rondloopt die mensen vol haat naar het leven staat. Vinden Rani Diaz en haar team het moordende monster voor er nog meer slachtoffers vallen?
‘Op twee meter afstand, juist op het moment dat ze zich tegen de grond liet vallen, gooide de chauffeur het stuur om, waardoor de wagen over de weg slingerde om ten slotte zijn weg verder te zetten’.
Opnieuw ziet Carron kans zichzelf te overtreffen. Kan dat dan nog zullen haar fans zich afvragen. Diezelfde vraag stelde ik mij toen ik aan ‘Puta’ begon. Nu heb ik ‘Puta’ uit en kan ik u zeggen… ja het kan! ‘Puta’ is nog angstaanjagender en huiveringwekkender dan de vorige delen in de Rani Diaz serie.
‘Het was nog te vroeg om conclusies te trekken, maar volgens wat ze nu wisten, hadden de vrouwen geen contact met elkaar en kenden ze elkaar niet. Had de dader hen willekeurig uitgekozen? Geen sprake van.’
Ondanks de gruwelijke scenes die ‘Puta’ bevat en de uiterst beeldende wijze waarop Carron die scenes verwoordt, gaat zij nergens over die subtiele grens waarbij dergelijke scenes sensatiebelust worden. Die filmische uitbeelding zetten het verhaal kracht bij en worden op uiterst kundige wijze door de auteur afgewisseld met beschrijvingen van de collegiale sfeer tussen Rani en haar teamleden. Ook de privéperikelen van Rani krijgen opnieuw aandacht en deze zaken geven de lezer wat ‘lucht’ wanneer zij uit een moorddadige scene vandaan komen. Die combinatie van factoren lijkt eenvoudig, maar is het geenszins. Bij veel, minder getalenteerde, auteurs worden dergelijke overgangen namelijk gekunsteld.
‘Toen ik de zolder verliet, stond mijn oma nog steeds onderaan de trap. Haar angstige blik verraadde alles. Ze wist het hoe moeilijk het ook was, ik deed alsof er niets aan de hand was. Diep in mij borrelde een intense woede op. Een niet te stuiten rancune…’
Net als in de vorige delen uit deze serie is er ruimte voor het perspectief van de dader. Carron laat haar lezers op deze manier in het hoofd van de moordenaar kijken.
Eveneens een groot talent van Carron zijn haar plotwendingen. Die zijn zó kunstig geprogrammeerd dat je er als lezer op enig moment van overtuigd bent te weten wie de dader is. Niets is echter minder waar, Carron zet haar lezers weer eens op het verkeerde been..
Dus, beste lezers, met ‘Puta’ heeft Carron zichzelf opnieuw overtroffen. Deze auteur kan zich, zonder enige gene, meten met menig internationaal thrillerauteur.
