Een mooie opbouw en een verrassend plot, dat biedt Lauerhohn met zijn ‘1897’.
Ondanks het feit dat Lauerhohn wars is aan het vasthouden aan een beproefd genre, is zijn schrijfstijl in elk geval onveranderd eigentijds, verfrissend en zijn taalbeleving verzorgd.
‘Giacomo boog het hoofd. ‘Aangenaam, signorina.’ Haar sierlijke vingers hulden zijn palm een moment in haar vrouwelijke warmte. Hij wees uitnodigend naar de stoel tegenover hem. Zij, gekleed volgens de laatste Parijse mode die de Italiaanse welgestelden tegenwoordig droegen, nam elegant plaats op de zitting.’
De personages die Lauerhohn laat acteren zijn prima neergezet. Met name inspecteur Giacomo weet hij prima te presenteren.
‘Een landaulette stopte voor het hek. De signorina stapte snel in. De koetsier gaf met een lange zweep het duo paarden een tikje op hun billen. Een kort gehinnik klonk, waarna het tweespan in een versnelde draf de hoofdweg naar Venetië opdraaide.’
Ik vind het knap dat een auteur kans ziet om een zo compleet werkje in een zo bescheiden (qua omvang) boekje te vatten. Het enige nadeel? Het verhaal is te kort.
