Een centimeter vanaf het geluk

‘Dit kregen wij, bij wie we ook aanklopten. Wij werden uitgelachen, troffen er alleen stijve macho-arrogantie aan, een onvermogen om datgene te snappen wat zich voor je neus afspeelt.’ ‘Een centimeter vanaf het geluk’ is een bijzonder verhaal in een eigentijdse en elastische schrijfstijl. Koščec is scherp; cynisch en beschouwend. Met zijn cynisme jegens de samenleving zet hij zijn lezers aan het denken en schudt hen wakker. Uiterst verfrissend is het feit dat enige vorm van zelfspot Koščec ook niet vreemd is. De metaforen in ‘Een centimeter vanaf het geluk’ zijn bovendien prachtig. Hier en daar wat cryptisch, maar wellicht juist daardoor bijzonder. ‘Doodgegaan. Is niet wakker geworden in het voorjaar. In dit jaargetijde had ze al groen moeten zijn. Ze had al moeten afwerpen wat in de winter bevroren is geraakt en jonge scheuten uit moeten rollen.’ Koščec volgt zijn hoofdpersonages vanaf hun studententijd in 1990 tot in 2040. Hij schetst een wereld die een complete metamorfose heeft ondergaan door het uiteenvallen van de EU en de VN. Bovendien heeft de vogelgriep een groot aantal slachtoffers gemaakt. Luguber, maar niet ondenkbaar. ‘Dankzij klimaatveranderingen, de complexiteit van de maatschappij, maar vooral dankzij de massale promotiecampagne waarin de farmaceutische lobby werd vergezeld door een deel van politici, filosofen en kunstenaars, werd de kritische massa gevormd voor de overtuiging dat geestelijke gezondheid in haar primitieve vorm niet meer bestaat.’ ‘Een centimeter vanaf het geluk’ is een bijzondere roman. Het is echter zeker geen luchtige lectuur; wel kritisch en beschouwend.