In augustus 2016 werd ik vijftig, wat het absolute hoogtepunt in mijn leven had moeten zijn, maar aan het begin van dat jaar zat ik in diepe shit. Op mijn dertigste had ik me voorgenomen om mijn vijftigste verjaardag te vieren in mijn nieuwe Aston Martin, samen met mijn vrouw Sheila op weg naar ons tweede huis in Monaco, en van daaruit op ons zeiljacht de ss Tante Es de wereldzeëen te bevaren op zoek naar warme gebieden en mooie stranden. Als ik de afgelopen twintig jaar wat slimmer was geweest, was het misschien nog gelukt ook. Maar die Aston Martin heb ik niet, het huis in Monaco ook niet, laat staan het zeiljacht. Eigenlijk is alleen Sheila gelukt.
Ik had lange tijd vaste contracten in Hilversum, was partner in een televisieproductiebedrijf en kreeg elke maand, vanuit verschillende kanten, keurig twintigduizend euro op mijn rekening gestort en deed mijn ding. Natuurlijk deed ik mijn best, maar het was niet met de scherpte die ik eerder had. De echte passie was verdwenen. Het was goed genoeg zo, hield ik mezelf lange tijd voor. Natuurlijk voelde ik wel dat het niet meer zo fantastisch ging, en juist daarom bewoog ik niet meer. Als je heel lang succesvol bent en geen directe concurrentie hebt, word je arrogant en lui. Ik vernieuwde mezelf niet meer en bleef lekker in mijn comfortzone. Het is als een stilstaand slootje: als je het met rust laat, is er niks aan de hand, pas als je er een steen ingooit of erin springt, ruik je de stank. Alles wat niet stroomt, gaat stinken. Zo ook het leven: als dat niet in beweging is, kun je er donder op zeggen dat het misgaat.
Ik was in mijn beproefde typetjes blijven hangen, zoals Tante Es, deed precies datgene waar ik anderen in mijn motivational speeches al jaren voor waarschuwde. Ik sprak al die tijd grote groepen professionals toe met een overtuigend verhaal dat je regelmatig in de spiegel moet kijken en daarna moet handelen, dat je juist het dak moet repareren als de zon schijnt, niet pas als het regent. Maar wat deed ik zelf? Juist als het goed lijkt te gaan, kijk je niet meer in de spiegel, let je niet meer op de signalen om je heen. Tot het opeens te laat is, zoals in mijn geval. De geldstroom stokte begin 2016, mijn contracten werden niet verlengd, van de ene op de andere dag was mijn horizon leeg…
In mijn boek Raymann zoekt raad neem ik je mee langs de pieken en dalen uit mijn leven, want er waren er nog veel meer. Ik laat je zien tegen welke muren ik ben gebotst, hoe ik ploeterend weer opstond om vervolgens na een tijdje rust een nieuwe wake-up call te krijgen. Door schade en schande kwam ik erachter hoe essentieel het is om uit te vinden wat je identiteit is, uit te vogelen wat jou uniek maakt, waar je gelukkig van wordt. Ik heb ontdekt dat het helpt om je verhaal te delen, omdat mensen gewoonlijk liever over hun successen praten dan over hun tegenslagen. En ik ken tegenslagen genoeg. Daarom dit boek, wie weet helpt het jou.
In Raymann zoekt raad vertel ik ook over de Hi5-methode, een kompas waarmee ik elke dag de juiste keuzes probeer te maken, richting probeer te bepalen. En ik vertel je over het idee van de vier o’s, dat gaat over de situaties in het leven waar we vroeg of laat allemaal mee te maken krijgen. De vier o’s kunnen je helpen de draad op een slimme, handige en positieve manier weer op te pakken na tegenslagen.
Jörgen Raymann (1966) is cabaretier, stand-upcomedian, zanger, acteur en presentator. Hij presenteerde jarenlang succesvolle tv-programma’s als Raymann is Laat, Zo Raymann en Comedy Factory en tourde al met meer dan tien theatervoorstellingen door Nederland en Suriname. Daarnaast is hij een veelgevraagd motivational speaker en ambassadeur van verschillende goede doelen. Hij is de auteur van Raymann zoekt raad.
