Is een manager die heel hard werkt eigenlijk wel een goede manager? Is een manager die elk inhoudelijk aspect van zijn afdeling kent een effectieve leider? J. Keith Murnighan vindt van niet en pleit in 'Niks doen' ervoor dat managers de overstap moeten maken van micromanagen naar niks doen. De auteur begint het boek met een uitleg waarom het belangrijk is dat leiders niks doen. Daarna volgen een aantal hoofdstukken waar J. Keith Murnighan uitgebreid ingaat op aandachtspunten die managers voor ogen moeten houden om een effectief leider te worden. Zo is het van belang dat een manager de focus niet legt bij zichzelf maar juist bij zijn medewerkers. Leidinggeven is geen individuele activiteit maar een sociale activiteit. Daarbij is het belangrijk dat een manager voortdurend het einde voor ogen houdt en zijn medewerkers vertrouwen geeft. Een effectieve leider is volgens de auteur in staat om de controle uit handen te geven en toch de touwtjes in handen te houden. Dit moet een manager doen met zachte hand, waarbij prestatiedoelen genegeerd moeten worden. J. Keith Murnighan probeert u met een overdaad aan voorbeelden en wetenschappelijk onderzoek te overtuigen dat niks doen u tot een effectieve leider maakt. Ik kan de auteur dan ook niet betrappen op onwaarheden. Ik heb echter niets nieuws gelezen, waardoor het boek mijn aandacht moeilijk vast kon houden. Ik begrijp de noodzaak van het grote aantal voorbeelden dat de auteur in zijn verhaal verwerkt ook niet. Naarmate ik verder las, vond ik de relevantie van de voorbeelden steeds minder worden. De auteur noemt wel consequent aan het eind van ieder hoofdstuk expliciet dat niks doen de enige optie is voor een effectieve leider. Hierdoor werd ik weer herinnerd aan datgene dat de auteur onder de aandacht wil brengen. Naar mijn idee gaat de auteur teveel voorbij aan de achterliggende oorzaak van het harde werken van de manager. Zo kunnen persoonlijke overtuigingen of behoeften van managers belangrijke drijfveren zijn om te geloven dat micromanagement leidt tot succes. In mijn praktijk zie ik veel mensen die heel hard werken. Ik geloof niet dat als deze managers het boek lezen ze daar direct mee zullen stoppen. Zij zullen allemaal overtuigd zijn dat de auteur een punt heeft, maar ze geloven ook dat zij echt in een positie verkeren waarin het echt niet anders kan. En hoe ga je mensen overtuigen die stellig geloven dat het niet anders kan? Naar mijn idee niet op de manier zoals J. Keith Murnighan dat doet. Waarom is iemand zo overtuigd dat hard werken leidt tot het gewenste succes? Wat drijft managers om zo hard te werken? Waarom willen mensen zo graag onmisbaar zijn? Deze vragen laat J. Keith Murnighan in zijn boek onbeantwoord. De lezer wordt in die zin niet voldoende geprikkeld om zijn overtuigingen aan een zelfonderzoek te onderwerpen. Ik ben na het lezen van het boek wel overtuigd dat micromanagen niet leidt tot effectief leiderschap. Maar die overtuiging had ik eigenlijk ook al voordat ik het boek las. In die zin heeft het lezen van het boek voor mij weinig toegevoegd. De auteur zou zijn betoog sterker hebben gemaakt door minder voorbeelden te geven en meer aandacht te hebben voor de kern die ten grondslag ligt aan het harde werken. In dat geval zou de auteur meer aansluiting gezocht hebben bij de gedragsverandering die hij wil bewerkstelligen. Uiteindelijk is een gedragsverandering immers wat J. Keith Murnighan met zijn boek wil bereiken. Van hard werkende managers naar effectieve leiders die niks doen.
Over Birgit Smit
Birgit Smit is adviseur organisatie-ontwikkeling bij Onderwijsgroep Tilburg. Zij is bedrijfskundige en in de afstudeerfase van de Masteropleiding Management, Cultuur & Verandering met als specialisatie Organisatiepsychologie. Haar deskundigheid op bedrijfskundig- en verandergebied en ervaringen met het ontwikkelen van zelfbewustzijn zet zij met enthousiasme in bij mens- en organisatieverandering.
