Daar gaat hij, de interim-manager. Zelfverzekerd, competent, onberispelijk gekleed en altijd vergezeld van zijn aktentas. Deze man snapt het. Hij zal de organisatie eens door elkaar komen schudden en het zittend management naar adem doen happen bij zoveel visie en daadkracht. Over een jaar, als hij de deur met een ferme klap achter zich dicht slaat, zullen ze hem met spijt nakijken. Spijt dat hij vertrekt, als een John Wayne die net de stad heeft schoongeveegd.
Het is een mooi beeld, gekoesterd door menig man – en vrouw – in het vak. Maar in dit boekje – waarin interim-manager Joop Vorst zes interim-opdrachten nader onderzoekt, met de nadruk op het perspectief van de opdrachtgevers(alle zes lokale overheidsorganisaties), blijft er weinig van over. Want wat blijkt? De gemiddelde opdrachtgever wil vooral een klusjesman – Vorst spreekt van een loodgieter – die een organisatorisch probleem komt oplossen, waarna vervolgens weer vrolijk kan worden overgegaan tot de orde van de dag. Weg visie, weg heldendom en vooral: weg illusie dat de directie van de opdrachtgever aan je lippen hangt.
Een zakelijk, nuchter boek schreef Joop Vorst over zijn eigen beroepsgroep. Hoewel: de constatering dat we Mozes zouden kunnen zien als de eerste interim-manager in de geschiedenis doet wel wat kolderiek aan. Het is overigens gebaseerd op een promotie-onderzoek waarop hij vorig jaar promoveerde. En de gegevens spreken voor zich. Zo tonen de tabellen op pagina 27 en 28 aan dat slechts een kleine minderheid van de interim-management opdrachten zich op topniveau afspeelt.
Of zijn collega’s blij met hem zullen zijn, is de vraag. Toch moeten ze het allemaal gaan lezen. Ze worden er misschien een illusie armer van, maar ook een heleboel nuttige inzichten over wat hun opdrachtgever nou eigenlijk van ze verwacht, rijker.
