Inleiding in coaching

En daarmee is de kous af. Zo. Uit ... volgende boek. Zo las ik het boek de eerste keer. Het is droge kost. Met veel waarheden erin opgesomd. Maar hoe kan ik die nu in de praktijk brengen? En toen mij de vraag gesteld werd of coachen zoiets is als wat Johan Cruijff doet, kon ik niet veel anders uitbrengen dan: "Nou eh, ja en nee". En vervolgens dook ik toch maar weer eens in dit boek. Op zoek naar heldere antwoorden. En die staan er in. Volop. In schema's, structuren en verbanden. In modellen en methoden. En alles keurig in tabellen en prima geordend. Als in een encyclopedie. Om een voorbeeld te geven: over feedback wordt op ruim twee bladzijden ingegaan op de drie zijden waarvan feedback kan komen: van de leidinggevende, de collega of de coach. Vervolgens gaat het over het feit dat de coach, naast feedback op gedrag, ook feedback op intentie en niveau geeft. En dan wordt uitgelegd dat er vier soorten feedback zijn: op constructiefouten ("Wat wil je bereiken?"), op inconsistenties ("Net zei je x, nu beweer je y"), op context ("De organisatie vraagt dat je zo en zo doet, welke reden heb jij om het niet te doen?") en op persoonlijkheid ("Past dit echt bij jou?"). 'Inleiding in coachen' is dus een gedegen boek. Een naslagwerk en een boek om staatjes uit te kopiëren en met anderen over te praten. Toen ik met een aantal collega's een diepgaande discussie over onze de visie en de taak van onze groep als trainers in een organisatie wilde voeren, heb ik hen als praatstuk een kopie gegeven van de matrix van coachmiddelen. In deze matrix worden alle coachmiddelen in relatie tot elkaar en tot de ontvangers van coaching geplaatst. Opeens werd daardoor de discussie een stuk duidelijker. Dat is het voordeel van schema's en structuren. En daar heeft Boerekamps ook precies gedaan wat de bedoeling van zijn boek is. Een inleiding geven in coaching. Omdat ook Boerekamps waarschijnlijk wel inzag dat het zo wel heel erg droge kost werd, staan er in het boek veel 'terzijdes'. Die stukjes nemen wat gas terug en laten de lezer de stof allemaal even verwerken. Verder zijn er een aantal 'getuigenissen'; verhalen uit de praktijk. Jammer vind ik dat die verhalen afstandelijk blijven. Het zou beter geweest zijn de verhalen helemaal in de ik-vorm te houden. Nu zijn het zelfgeschreven verhalen die naar de schrijvers verwijzen in de jij vorm. "Ik heb geleerd dat je de ander moet uitdagen." Of "Je moet wel oppassen dat je de ander geen dingen laat doen die hij niet aankan." Daardoor zijn het wel natte plekken in de woestijn van feiten en opsommingen maar helaas geen echte frisse waterpoelen. Een prima boek dus om in de boekenkast als naslagwerk te hebben als je veel over coaching moet weten. Een beginnende coach kan beter een boek over de leiderschapsstijl van Johan Cruijff lezen. En vooral zijn uitspraak over opvoeden in gedachten nemen: "Ik ben niet zo'n type wie er veel over nadenkt. Ik - of beter gezegd wij - hebben het goed gedaan. Al onze drie kinderen zijn goed terechtgekomen. (lachend) Of dat door hun karakter of de opvoeding komt zullen we maar in het midden laten."