Verboden tranen

Hoewel ik van Skayes thrillerdebuut ‘Virtuele tango’ heb genoten, kwam ik er een enkele minder goed opgebouwde zin in tegen. Daar is in ‘Verboden tranen’ absoluut niets meer van terug te vinden. Heerlijk, vlot, verzorgd en een prachtige spanningsboog. Chapeau Skaye! Bovendien ‘speelt’ de auteur in haar nieuwe boek schijnbaar moeiteloos met wisselingen in het tijdpad en de visie van de verteller. ‘Toch ben je naar hem toegegaan? vroeg Luca. Sarah knikte. Met lood in mijn schoenen. Ik kon hem natuurlijk niet de waarheid zeggen, al was hij niet gek. Als je om een nieuwe identiteit vraagt kun je vragen verwachten. Uiteindelijk heeft hij me een Burgerservicenummer en nieuwe naam bezorgd. Andere achternaam, maar wel mijn eigen voornaam. Dat wilde ik perse. Ik heb hem niet gevraagd hoe hem dat was gelukt.’ In ‘Verboden tranen’ vindt er een hernieuwde kennismaking plaats met het Hoornse rechercheursduo, Sanne Philips en Luca Borra, dat opnieuw geconfronteerd wordt met een ingewikkelde zaak. Dit keer betreft het de mysterieuze verdwijning van een hoogst bejaarde vrouw en de vondst van een viertal lijken bij een groot landhuis. ‘Jezus, mompelde Luca. Hij deed een stap naar voren, maar bleef evenwel op veilige afstand om eventuele sporen niet te beschadigen. Vier stuks, zei Ruud, die bezig was zakjes om de handen van de slachtoffers te doen, terwijl een politiefotograaf allerlei foto’s nam. Ze lagen op hun buik op elkaar gestapeld. We hebben ze van elkaar af gehaald, maar in dezelfde positie laten liggen. Twee zijn in verregaande staat van ontbinding en liggen hier al een tijdje.’ Onveranderd is dat Skaye blijk geeft van een groot invoelend vermogen. Ook in ‘Verboden tranen’ weet zij haar personages, hun gevoelens en emoties uitstekend te omschrijven en werkt zij kundig en met precisie richting een plot dat, ondanks het gevoel dat je het weet… verrassend is.