strong>‘Zwijgen’ verhaalt over een weinig voor de hand liggende liefde tussen de chaotische en verwarde kunstenaar, Kwint en journaliste Ninah. Wat hen bindt is het hebben van een missie. Ninah wil de vergetelheid ontstijgen door mensen in hun ziel te raken. Kwint ambieert feitelijk hetzelfde en wil dit bewerkstelligen door middel van zijn schilderijen. Kwint ziet dat als ‘het gezamenlijk optrekken als een tandem, in spiegelende bewegingen, onvoorspelbaar maar uiteindelijk meeslepend.’
Aangezien Kwint uiterst vaag is over bepaalde periodes uit zijn verleden voelt Ninah zich uitgedaagd om nader te onderzoeken wat Kwint heeft meegemaakt.
‘Thuis kleedde ik mijn kapstok uit en voorzag die van een hoofd door er een lekke bal van Leon op te prikken. Ninah werkte achter haar laptop aan een artikel over een probleem in een ver land. Daarna genoten we van een goddelijke maaltijd uit de magnetron en ik at de verpakking er haast bij op.’
‘Zwijgen’ is een kunstig opgebouwde roman. Origineel en verrassend. Het neemt de lezer mee in al haar onvoorspelbaarheid richting een even verrassend plot.
‘Ik verzekerde hem dat ik het niet eens opbracht om het laatste restje lucht uit haar verkankerde lichaam te persen. Als ik het kon, deed ik het. Of hij dat kon invoelen, vroeg ik. ‘Moeilijk, ben wel empathisch maar begrensd, blijkbaar. Het was geen fijne vrouw, dat bedoel je. Had al eens zoiets begrepen zonder het fijne…. Ik zette mijn glas net iets te hard op de bar. ‘Ik was speelgoed, Mees. Waar jij met je bestuurbare autootje en je ongetwijfeld luxe elektrieke trein lag te spelen, lag ik in bed met haar die zich mijn moeder noemde.’
Mijn enige verbeterpunt ligt in het feit dat Kaag de neiging heeft om, in sommige passages, iets teveel woorden weg te laten. Soms komt het een verhaal ten goede om ‘overbodige’ woorden te schrappen, maar zo nu en dan gaat de auteur er iets te ver mee in ‘Zwijgen’. Hetgeen veroorzaakt dat sommige scenes of dialogen wat ‘kort door de bocht’ lijken en dat is jammer aangezien Kaag over het algemeen een uiterst fijne schrijfstijl tentoonspreidt en zich bovendien bedient van een zeer zorgvuldig taalgebruik. Sterker nog, er komen bij regelmaat passages voor in ‘Zwijgen’ die briljant zijn en de liefhebber van de Nederlandse taal doet watertanden! Het vleugje humor voorkomt dat ‘Zwijgen’ een te zwaar karakter krijgt.
‘Geluiden van de straat drongen tot me door alsof een verdoving abrupt werd doorbroken. Een claxon, schreeuwende kinderen, dof gedreun van een bus of vrachtwagen. Soms trilde het huis, nu verdween het rumoer gewoon.’
Met dit debuut geeft Kaag op overtuigende wijze zijn visitekaartje af als auteur!
