Het spel is een coproductie van De Zindustrie en The Coaching Experience. Welke rol hebben beide partijen in de totstandkoming ervan gespeeld?
Irene van den Hoeven en Sandra Dirkse van De Zindustrie hadden al veel langer het idee voor dit spel. Ze hadden er ook al een aantal vragen voor bedacht. Zij wilden een spel maken dat vooral in de familiekring gebruikt kon worden, gezellig met Kerstmis en Oud & Nieuw bijvoorbeeld. Door allerlei beslommeringen hebben zij er echter nooit een vervolg aan gegeven. Toen ik een jaar of twee geleden van het idee hoorde en de vragen zag, sprak het idee me direct aan. Zo’n spel zou uitstekende mogelijkheden bieden om op een andere manier met mensen in contact te komen. De vragen helpen patronen te doorbreken, zodat je een nieuwe kijk krijgt op mensen die je al jaren kent, of dacht te kennen. Je praat meestal over van alles en nog wat met elkaar, maar waar je echt spijt van hebt of waar je nog steeds van droomt, dat hou je meestal voor je. Zelfs voor je beste vrienden. Ik heb er vervolgens een groot aantal coachingsvragen aan toegevoegd en uiteindelijk konden we op zoek naar een uitgever.
De tekst achterop het blik wekt de indruk dat je het spel niet alleen met familie en vrienden kunt spelen, maar ook in werkgerelateerde situaties. Heb je al ervaring met dat laatste?
Een paar mensen hebben aangegeven dat ze het spel op het werk hebben gebruikt. De een, die manager van een afdeling is, heeft het ingezet in het kader van teambuilding. Ze was er heel enthousiast over. Het maakte het nodige los, vertelde ze, en de mensen leerden elkaar door het spel pas echt kennen. Een ander heeft het gebruikt voor zijn businessclub, met ondernemers in het MKB dus, en ook hij was heel enthousiast. Door het spel leerden ze elkaar op een heel andere manier kennen - het stoere-jongens-karakter verdween even naar de achtergrond - en ze konden soms hartelijk lachen om de successen en mislukkingen die ze hadden meegemaakt. Verder weet ik dat een paar trainers het spel hebben ingezet als afronding van een opleiding. Als evaluatie-instrument dus.
Volgens mij kun je het ook prima spelen in het kader van organisatieontwikkeling, zoals fusies of cultuurverandering. Daarbij wordt meestal ook eerst teruggeblikt - wat waren onze successen, waarop zijn we nog steeds trots - en vervolgens vooruitgekeken.
Zo had ik het nog niet bekeken, maar ik begrijp wat je bedoelt. En ik denk ook dat je gelijk hebt. In feite lenen onze vragen zich voor de meest uiteenlopende situaties en zo wordt het eigenlijk ook wel omschreven op het blikje. Het had alleen misschien nog wat concreter gekund.
Hoe hebben jullie bepaald wat individuele vragen zijn en wat groepsvragen?
Iedere groepsvraag zou in principe ook een individuele vraag kunnen zijn en andersom. De vragen die nu als groepsvragen zijn geselecteerd, zijn in ieder geval vragen die gemakkelijk door veel mensen beantwoord kunnen worden. Ze zijn algemener van aard dan de individuele vragen.
Waar haalde je überhaupt die vragen vandaan?
Ze kwamen als vanzelf in ons op. We wilden een laagdrempelig spel met een mix van luchtigheid, humor, maar ook diepgang. We hebben een aantal try-outs gedaan, waar de vragen nog eens getoetst werden en de 366 vragen die nu in het spel zitten, hadden in ieder geval het gewenste effect.
In hoeverre zijn de diverse invalshoeken van waaruit jij als coach werkt, in dit spel te herkennen?
De belangrijkste invalshoeken zijn de ‘Positieve’ Psychologie, NLP en Oplossingsgericht Coachen en dat is terug te vinden in de vragen. Er zitten bijvoorbeeld schaalvragen tussen als ‘geef jezelf een cijfer voor’ en ‘welke stap kun je nu zetten?’ Dat zijn echt interventies die bij het Oplossingsgericht Coachen horen. NLP herken je in de doelgerichte benadering die uit sommige vragen spreekt.
Ik neem aan dat je het spel ook zelf tijdens coachingsessies gebruikt.
Als coach speel ik het spel niet met mijn cliënten, maar ik maak wel gebruik van bepaalde vragen. Zo moet je zo’n spel volgens mij ook gebruiken: je past het aan de situatie en de doelen die je wilt bereiken, aan.
Veel goede concepten lijken op het eerste gezicht eenvoudig, van het kaliber ‘dat had ik ook wel kunnen bedenken’. Leg eens uit waarom dat de spreekwoordelijke schijn is die bedriegt.
Het bedenken is één, maar je moet het vervolgens ook realiseren. Dat laatste ontbreekt nogal eens bij mensen. Verder is het een vorm van creativiteit: er een eigen draai aan geven waardoor het onderscheidend is. Wat ons spel betreft, is het ook een kwestie van kennis en ervaring en het kunnen inschatten van wat de mensen leuk vinden. Bij De Zindustrie hebben daar ze echt wel kijk op. En natuurlijk hoort er een beetje geluk bij: je idee moet op het juiste moment komen.
Over Bert Peene
Bert Peene werkte jarenlang als kerndocent bij IMAGO Groep, Via Vinci Academy en C-Lion, opleiders voor het onderwijs. Daarnaast voerde hij als zelfstandige opdrachten op het gebied van organisatieontwikkeling uit in profit en non-proft. Tegenwoordig werkt hij als free lance docent en schrijft hij voor diverse bladen over managementliteratuur.
