De wet van de vuilniswagen

Op een haastige dag stapte David Pollay in een taxi en korte tijd later belandde hij op een haar na in een ongeluk. De bestuurder van de andere auto, wiens schuld het was, begon te schelden. Tot de verbazing van de auteur liet de taxichauffeur dit over zich heen komen, glimlachte en vervolgde rustig zijn weg. Later legde hij uit: 'Waarom zou ik het nog erger maken door de haast en de woede van die persoon over te nemen?' Bij Pollay ging een licht op. Sindsdien geeft Pollay lezingen met dit onderwerp, zij het in zijn vertaling naar het dumpen van vuilnis. Omdat hij de wereld beter wil maken, besloot hij dit uiteindelijk vast te leggen in een boek, zodat iedereen over de inhoud ervan kan beschikken en we niet op zijn lezing hoeven wachten. Hierover zegt hij in de inleiding: 'Men vraagt me vaak: 'Wie leest dat nou?' Ik antwoord dan: 'Iedereen'. Als mensen me dan vragen of ik me niet beter tot één doelgroep zou richten, zeg ik 'Dat doe ik ook: De wereld.'' Dit typeert de stijl van het boek. Praktisch, duidelijk, idealistisch. Omdat het veranderen van je levenshouding niet in één keer gerealiseerd kan worden, deelt de auteur zijn Wet op in acht commitments. Hij begint klein: 'Laat vuilniswagens aan jou voorbij gaan' en bouwt het uit tot je uiteindelijk een 'vuilniswagenvrije werkplek' kunt creëren. Zelfhulpboeken kunnen snel belerend en moraliserend worden. Een ander gevaar is dat ze blijven hangen in het abstracte. Pollay maakt hier korte metten mee: hij is eerlijk en open over zijn eigen ervaringen en nooit komt hij over alsof hij het beter weet. In plaats daarvan straalt dit boek uit dat hij oprecht mensen wil helpen. Het maakt de inhoud bijzonder geloofwaardig. Heel speciaal vind ik dat Pollay van 'De wet van de vuilniswagen' eigenlijk tegelijkertijd een werkboek heeft gemaakt. Hij deelt de commitments op in verschillende delen die hij uitlegt en van voorbeelden voorziet. Daarna vraagt hij je hoe je eigen ervaringen hierin zijn, bijvoorbeeld 'De meesten van ons hebben minstens één vuilniswagenherinnering die regelmatig opduikt en onze stemming negatief beïnvloedt. Heb jij er één? Op welke manier heb je nog steeds last van deze herinnering? Schrijf dat hieronder op.' Vervolgens geeft hij de opdracht jezelf te beloven om de volgende keer dat deze herinnering bovenkomt, alleen maar te glimlachen en het te laten passeren. Doordat de opdrachten zo concreet en klein zijn, word je haast ongemerkt heel snel goed in het herkennen van vuilnissituaties bij jezelf en bij anderen. Omdat de auteur erbij vertelt waar hij zelf nog wel eens de mist in ging, ben je daarin ook bereid om te glimlachen om jezelf. Precies zoals hij van ons wil. Door de commitments op deze manier te benoemen, voelt het haast als een studie waar je zelf, op je eigen tempo, aan kunt deelnemen. Pas wanneer jij klaar bent voor de volgende stap, leg je je daarin vast. Zo voelt het niet alsof je moet, maar alsof je echt iets aangeboden krijgt. Heerlijk. Ik vind 'De wet van de vuilniswagen' een goed boek, waar veel mensen door geholpen kunnen worden. Ik ben er in ieder geval bewuster van geworden. En voor wie zelf al vuilnisvrij is, biedt het boek ook een hoofdstuk over het helpen van andere vuilniswagens. Een echte aanrader wat mij betreft.