De ongeschreven regels

De schrijfstijl van de auteur is een beetje saai. Dit wordt echter goedgemaakt door de degelijke inhoud. De opzet van het boek is logisch en wordt ondersteund door voorbeelden die de auteur meemaakt als coach voor executives of 'would-be' executives uit het Amerikaanse bedrijfsleven. De doelgroep qua leespubliek beperkt zich wat mij betreft niet tot leidinggevenden die de ambitie hebben de absolute top te bereiken. Nee, de zaken die beschreven staan zijn naar mijn mening binnen alle hiërarchische lagen van organisaties herkenbaar en daarom is het boek voor allen die zich (in)direct bezighouden met leiderschapsontwikkeling goed om te lezen. Overigens is 'leiderschap' in deze niet alleen voorbehouden aan managers en dat zegt denk ik voldoende. De vraag die na het lezen van dit boek naar voren komt is; Zijn De ongeschreven regels, die gelden voor het realiseren van promotie naar de top, alleen in Amerika van toepassing of ook herkenbaar in Europa? Kortom, is er in dit opzicht een duidelijk verschil waarneembaar tussen het Angelsaksiche en het Rijnlandse denken? Na het lezen van dit boek ben ik van mening dat hier, met betrekking tot het beschreven onderwerp, geen hele grote verschillen waarneembaar zijn. Natuurlijk, wat duidelijk naar voren komt is de verregaande Amerikaanse resultaatgerichtheid en de hang naar termen als KPI's, etc. Binnen Europa is dit volgens mij echter niet veel anders. Dit heeft overigens niet alleen te maken met de tijdsgeest en maar ook met de verregaande mondialisering. Wat ook opvallend vaak naar voren komt is de focus van de top op de vaardigheden van de potentials die nog onvoldoende ontwikkeld zijn. Dit is in Nederland ook duidelijk zichtbaar. Voorgaande past niet in mijn persoonlijke 'Visie op Talent' waarbij de focus zou moeten liggen op de ontwikkeling van de kracht van het aanwezige individuele talent. Dit in plaats van de focus qua ontwikkeling op de vaardigheden die gewoon wat minder dan excellent zijn maar wel van een gemiddeld goed niveau. Het eerste zorgt aantoonbaar voor meer balans en energie. Daarnaast wordt de 'poppenkast' en onjuist gedrag voorkomen omdat mensen zich anders voor moeten gaan doen ten opzichte van het 'echte zijn'. Wat als een rode draad door het boek loopt is het belang van het geven van goede, tijdige en vooral eerlijke feedback. Binnen organisaties is dit vaak een ondergeschoven kindje, en dat heeft diverse oorzaken. Allereerst is feedback voor veel mensen lastig te verwoorden omdat de inhoud gevoelsmatig negatieve gevolgen kan hebben voor de relatie. Daarnaast kan dit voor leidinggevenden, die feedback moeten geven, zorgen voor aantasting van de eigen comfortzone. Toch vreemd aangezien het belang van degene die feedback ontvangt juist voorop moet staan en dit uiteindelijk ook dienend is naar de organisatie. Naar mijn mening is binnen de BV-Nederland op dit gebied nog veel te doen en dan niet alleen binnen de top van organisaties. Iedereen gedijt bij het geven en ontvangen van eerlijke opbouwende feedback. De tips die door de auteur worden gegeven zijn meer dan nuttig en het overdenken waard. Wat ik persoonlijk mis in de 'ongeschreven regels' is het belang van passie. Volgens mij kan de ontwikkeling van (top)talent niet zonder passie. Punt is echter dat dit voor velen niet echt meetbaar is, maar dat is geen reden zijn dit niet mee te nemen in de overwegingen. Misschien iets om over na te denken als zevende ongeschreven regel. Leesadvies: Overall is het boek meer dan goed leesbaar. Het zet je aan het denken over de eigen blik inzake het 'beoordelen' van mensen en hun talenten en daarnaast over wat de gemiste kansen waren of zijn in de eigen loopbaan.