‘Verboden tranen’ is mijn tweede kennismaking met Melissa Skaye en ik moet zeggen, petje af voor de ontwikkeling van deze auteur in dit, voor haar nieuwe, genre!

Molhuysen hanteert een aantrekkelijke en vlotte schrijfstijl, waardoor dit boek veel meer is dan een ‘droog’ naslagwerk. Wanneer je geïnteresseerd bent in schrijven, uitgeven en alles wat daarbij komt kijken, dan ‘vreet’ je dit boek! Het ‘Handboek voor schrijvers’ is een ware informatie- en inspiratiebron.

De hype rond nudging is gelukkig alweer wat weggeëbd. Als een ding duidelijk wordt uit de recente stroom aan publicaties over gedragsverandering is het wel dat dit een van de meest complexe processen is.

De wereld verandert fundamenteel. Bedrijven moeten sneller en wendbaarder worden om te kunnen overleven. Een boeiend onderwerp waar veel over geschreven wordt. Aan de stapel boeken die over dit onderwerp verschenen is, kan nu ook De responsive enterprise worden toegevoegd.

Jan Kikkert gebruikt in ‘Hotel California’ geen woord teveel en dit feit, gecombineerd met de fraaie schrijfstijl en de fijne ironie waar Kikkert zich van bedient, maakt dat zijn boek erg plezierig leest. Ondanks dat de auteur niet met overbodige woorden strooit, komen zijn personages overigens goed uit de verf en dat is knap. Menig auteur heeft meer woorden nodig om een personage te beschrijven.

Skaye heeft al meerdere genres beproefd, maar heeft wat mij betreft haar genre gevonden. Een prima spanningsopbouw en vlotte schrijfstijl maken ‘Virtuele tango’ tot een fijne thriller die, met uitzondering van de visie van de dader, hoofdzakelijk verteld wordt in de derde persoon.

Binnen de publieke sector worden wat projecten gestart en uitgevoerd. In de ruim vijfentwintig jaar dat ik nu in het publieke domein werkzaam ben, heb ik er zelf ook een mooi aantal mogen trekken.

Zou u een middelbare scholier uit uw omgeving aanraden om een taal te gaan studeren? Niet? Dan moet u toch eens lezen wat Frieda Steurs daarover zegt in Taal is business.

Omdat ik het zeg van Marianne Busard, Wim Geerts, Petra Sevinga en Jeroen van der Wouw is een ontzettend leuk boekje. Van het begin tot het einde word je geconfronteerd met tegendraadse opmerkingen die je als manager zult herkennen en die je aanzetten tot reflecteren. Vaak toveren de opmerkingen een glimlach om je mond.

Eind vorige eeuw wordt overheidscommunicatie bedrijfsmatig ingevuld. Het beleid moet worden verkocht en organisaties en bewindslieden worden op de kaart gezet.

Hebben Raden van Toezicht en Ondernemingsraden een gezamenlijk belang? Wanneer trekken ze wel samen op en wanneer is samen optrekken niet aan de orde? Klopt de stelling dat je de OR krijgt die je als organisatie verdient?

Stakeholdermanagement raakte halverwege de jaren negentig bekend als instrument om thema’s als duurzaamheid op de kaart te zetten en de maatschappelijke legitimatie van een organisatie te versterken. Maar de ontwikkelingen gaan snel.

Wie zich brandt moet op de blaren zitten. Dat geldt zeker voor de Rabobank die na een reeks van schandalen alle zeilen moet bijzetten om niet ten onder te gaan. Het faillissement van één van Nederlands grootste systeembanken behoort zeker tot de mogelijkheden, schrijft Nils de Heer in De pijnbank.

De laatste jaren hoor en zie je steeds meer boeken en cursussen over storytelling: het kunnen vertellen van een verhaal aan je publiek. In zijn boek A Story to Tell? geeft Jan Driessen zijn visie op storytelling.

De principes van Agile (wendbaar, flexibel) zijn volledig geaccepteerd in de wereld van softwareontwikkeling. En die beweging zet zich nu heel snel door naar andere vakgebieden.