Pretentieus, innovatief, stimulerend en verwarrend. Hamel heeft een boek geschreven met vergezichten, 'voor dromers en doeners', die vandaag aan de wereld van morgen willen beginnen. Want op voorhand: het is een boek van vergezichten. 'Het einde van management zoals wij het kennen' is geen praktisch boek.

Pretentieus, innovatief, stimulerend en verwarrend. Hamel heeft een boek geschreven met vergezichten, 'voor dromers en doeners', die vandaag aan de wereld van morgen willen beginnen. Want op voorhand: het is een boek van vergezichten. 'The Future of Management' is geen praktisch boek.

Kan een boek je leven veranderen? Dat is wel erg veel gevraagd, maar dit boek kan je zeker helpen om voor jezelf duidelijk te krijgen wat je belangrijk vindt in het 'leven' en welke doelen je wilt stellen.

Alhoewel de inhoud van 'IJs verkopen aan Eskimo's' niet echt vernieuwend is, geeft het wel een verfrissende kijk op het fenomeen overtuigingskracht. Pacelle van Goethem schetst op een leuke manier een ietwat ontluisterend beeld.

Als De Nederlandse Gezondheidszorg van J.M. Boot op je deurmat ploft is er eerst een klein moment van pure wanhoop: too much info! Dit allesomvattende boek is, eenmaal gebruikt als naslagwerk of studiemateriaal, toch onmisbaar voor iedere beleidsmedewerker in de zorg. Van vroeger tot nu, van ziekenhuizen tot welzijn, van preventie tot operatie, van Den Uyl tot Rutte; álles staat erin.

Hans van Dijk is een prima copywriter en dat is goed te merken bij het lezen van zijn 'Zapklare Brokken'. Het leest beslist lekker weg. Dankzij van Dijks lange ervaring geeft het boek ook een goed beeld van de realiteit in de reclamewereld en van de ontwikkelingen van het communicatievakgebied in de afgelopen dertig jaar.

Ik heb 'Onze ijsberg smelt!' met veel plezier gelezen, dat als opvolger kan worden gezien van Wie heeft mijn kaas gepikt? van Ken Blanchard en Spencer Johnson, (ook een erg leuk boekje).

Ik heb 'Onze ijsberg smelt!' met veel plezier gelezen, dat als opvolger kan worden gezien van Wie heeft mijn kaas gepikt? van Ken Blanchard en Spencer Johnson, (ook een erg leuk boekje).

De belangrijkste conclusie trekt Keller al in de proloog van 'Strategisch merkenmanagement': branding is geen raketwetenschap. Dus zelfs als je alle richtlijnen uit dit veelomvattende boek volgt, is succes niet per definitie verzekerd. Immers: naast wetenschappelijke principes bestaat er ook nog zoiets als creativiteit. Branding als wetenschap en als kunst dus.

De belangrijkste conclusie trekt Keller al in de proloog van 'Strategic Brand Management': branding is geen raketwetenschap. Dus zelfs als je alle richtlijnen uit dit veelomvattende boek volgt, is succes niet per definitie verzekerd. Immers: naast wetenschappelijke principes bestaat er ook nog zoiets als creativiteit. Branding als wetenschap en als kunst dus.

Corporate stories worden voor pr-doeleinden door of voor de top gemaakt, organisatieverhalen worden daarentegen gevormd uit ervaringen en visie van binnenuit. Mits kundig gehanteerd, kunnen ze richting geven, binden, enthousiasmeren en onthullen, dat betogen Suzanne Tesselaar en Annet Scheringa in hun 'Storytelling handboek - Organisatieverhalen voor managers, trainers en onderzoekers'.

Er zijn nogal wat boeken over events en beleving verschenen de afgelopen jaren. Na de dikke 'bijbel' over beleving van Pine & Gilmore (De beleveniseconomie) volgden in rap tempo titels als Imagineering, Experience Marketing en De Emocode. Waar de een bleef boeien was de ander oersaai of strandde je halverwege in de terminologie en modellen.

Apaches, Anonieme Alcoholisten, Al Qaida, eMule, Wikipedia: ze worden allen gerekend tot de 'zeesterren'. Dat wil zeggen organisaties zonder duidelijke centrale aansturing, gebouwd rondom een aantal (vijf) principes. Zeesterren zijn regeneratief. Dat wil zeggen, ze kunnen wel een paar poten missen en toch overleven. Sterker nog: er komen er meer voor terug en vaak dan ook nog in een aangepaste gedaante. Vergelijk dat eens met de gecentraliseerde organisaties waar wij allen deel van uitmaken, de 'spinnen'. Daar is een centrale aansturing ('de kop'). Wordt die geraakt, dan is er geen overleven meer mogelijk. En er is al zeker geen spraken van enig regeneratief vermogen.

Apaches, Anonieme Alcoholisten, Al Qaida, eMule, Wikipedia: ze worden allen gerekend tot de 'zeesterren'. Dat wil zeggen organisaties zonder duidelijke centrale aansturing, gebouwd rondom een aantal (vijf) principes. Starfish (zeesterren) zijn regeneratief. Dat wil zeggen, ze kunnen wel een paar poten missen en toch overleven. Sterker nog: er komen er meer voor terug en vaak dan ook nog in een aangepaste gedaante. Vergelijk dat eens met de gecentraliseerde organisaties waar wij allen deel van uitmaken, de 'spinnen'. Daar is een centrale aansturing ('de kop'). Wordt die geraakt, dan is er geen overleven meer mogelijk. En er is al zeker geen spraken van enig regeneratief vermogen.

'De prooi - Blinde trots breekt ABN AMRO' van Jeroen Smit is een absoluut fascinerend managementboek. Het geeft een bijzonder kijkje in de keuken van een van de belangrijkste banken van Nederland.