De financiële crisis heeft aangetoond hoe betrekkelijk de waarde is van onze economische theorieën en modellen. Tijd voor een alternatief, vindt de Tsjechische econoom Tomáš Sedlá?ek. Tegenover de economie van winst en verlies stelt hij De economie van goed en kwaad. Economie, niet als waardevrije wetenschap maar als product van onze beschaving.

Eerst was het Japan. Toen waren het de Vier Tijgers: Hongkong, Taiwan, Zuid-Korea en Singapore. Daarna de BRIC-landen: Brazilië, Rusland, India en China. Steeds meer nieuwe spelers zijn zich op het wereldtoneel gaan vertonen en steeds meer raken hun economieën met elkaar verknoopt. Sinds een jaar of vijftien wordt dat proces met een Anglicisme ‘globalisering’ genoemd. Veel economen beschouwen deze mondialisering, het correcte woord voor ‘globalisering’, als een belangrijke motor voor groei.

Volgens Harvard-hoogleraar Michael Sandel zijn we gevaarlijk dicht bij een maatschappij waarin marktwaarden alle aspecten van het leven gaan bepalen. In zijn nieuwe boek Niet alles is te koop vraagt hij zich af in hoeverre dat wenselijk is. ‘Ondernemingen hebben de morele plicht om een nivellerende factor te zijn in menselijke verhoudingen.’

Hans Stegeman, hoofd Nationaal Economisch Onderzoek bij de Rabobank, ontwikkelde met een aantal collega’s vier scenario’s voor de wereld van 2030. Met hun boek, In 2030 - Vier vergezichten, zijn ze genomineerd voor de titel Managementboek van het Jaar. ‘De toekomstverwachtingen van ondernemers zijn gekleurd door de branche waarin zij werkzaam zijn.’

Hij is een van de grootste filosofen van Nederland van dit moment. Zijn studieterrein is de actualiteit van alledag die hij wil begrijpen. Hij schreef een omvangrijk én toegankelijk oeuvre over welzijn en geluk, technologie, de derde wereld, utopieën, geweld en de vrije markt. Hij gaat graag met medefilosofen in gesprek. De titel van zijn laatste boek typeert de man: 'Zonder vrienden geen filosofie'. Deze keer bij zijn boekenkast: de aimabele Hans Achterhuis.

Beleid uitstippelen voor de langere termijn vereist haast acrobatische vaardigheden. Als beleidsmaker balanceer je tussen weten, vermoeden en ‘best guesses’. Het uiteindelijke plan mag dan de goedkeuring dragen van de belangrijkste stakeholders, de kans dat het eerder in de prullenmand verdwijnt dan je lief is, is meer dan reëel. Dat kan ook moeilijk anders, want niemand kan de toekomst voorspellen. Je kunt wel onderzoeken welke ontwikkelingen zich in de toekomst kunnen voordoen en wat die voor je bedrijf zouden betekenen. Om vervolgens actie te ondernemen om eventuele schadelijke gevolgen zoveel mogelijk te beperken. Die werkwijze heet scenarioplanning. In Toekomstonderzoek: Van trends naar innovatie beschrijft Boudewijn Raessens hoe je de toekomst met scenario’s kunt onderzoeken en wat je met de uitkomsten van dat onderzoek kunt doen.