Waarom verrichten Nederlandse vrouwen zo veel onbetaald werk, vroeg de Zweedse Charlotte Boström zich af toen ze naar ons land verhuisde. Want Zweedse vrouwen doen dat namelijk niet. Nederland is toch zo enorm geëmancipeerd? Dat blijkt vies tegen te vallen. Nederlandse vrouwen besteden veel tijd aan onbetaalde zorgtaken. Boström dook in de verschillen tussen Zweden en Nederland, deelt haar verbazing en prikt over beide landen de nodige mythes door.

Shell is één van de meest bekende bedrijven ter wereld. Ze is actief in circa 70 landen. Bestaat circa 130 jaar. Vanaf het begin en zeker aan het begin timmert ze flink aan de weg om een grote speler in olie en gas te worden. Hoe ze dat voor elkaar heeft gekregen? Marcel Metze geeft hier antwoord op in ‘Hoog Spel – de politieke biografie’.

Weten wat ons mens maakt kan ons helpen te navigeren in het digitale tijdperk. In Wat maakt de mens? zetten Kirsten Poortier, Erik Myin en Peter-Paul Verbeek deze vraag in de gelaagde en rijke context die de mens verdient.

Europa verkilt, omdat de sociaaldemocraten en de christendemocraten al te gretig het neoliberale geloof hebben omhelsd. Woorden van deze strekking lees ik op de achterflap. Eigen ik eerst, eigen winst eerst, eigen voordeel eerst, de dogma’s van de vrije markt zijn in alle vezels van onze maatschappij doorgedrongen. Dit boek is een manifest tegen de grote verkilling die over ons allen is neergedaald en ons heilloos heeft versplinterd.

In ‘De integrale staat’ relativeert Paul Frissen de stelling dat het geheel meer is dan de som der delen. We zijn zo gewend geraakt aan het begrip ‘integraliteit’ dat het per definitie een positieve connotatie heeft. Maar in een vlijmscherp betoog maakt de auteur duidelijk dat bij ‘integraliteit’ de nodige kanttekeningen geplaatst kunnen worden. Geen gemakkelijk boek, maar wel een dat tot nieuwe inzichten zal leiden.  

We zijn geneigd om met een menselijke bril naar intelligentie te kijken. Daardoor is ons denken erover behoorlijk ongenuanceerd. Definities van intelligentie kun je samenvatten als ‘wat mensen doen’. James Bridle kijkt vanuit een ecologisch perspectief naar de onderlinge relaties die leefvormen met de meer-dan-menselijke wereld aangaan. Hij schakelt in zijn boek net zo makkelijk van de intelligentie van computers naar de intelligentie van planten.

Hans de Witte-van Mierle koos een bijzondere vorm voor deze recensie van De kleine Taleb. Een fictief tweegesprek tussen twee vrienden over deze samenvatting van het bekendste boek van Nassim Nicholas Taleb: De zwarte zwaan. In het gesprek passeert ook een aantal andere klassiekers de revue.

‘Een avontuurlijke reis naar een groenere toekomst van onze planeet, de enige die we hebben’ is de wervende tekst van ‘Only Planet’. Deze woordgrap, natuurlijk geïnspireerd door Lonely Planet (wie reist er niet mee!) en met bijpassende cover, vind ik erg goed. De inhoud doet er zeker niet voor onder. Complimenten aan WUR-wetenschapper Tim van Hattum voor de uitstekende uiteenzetting van de problematiek en de verschillende routes die we op deze reis kunnen volgen.

Het bekendste boek van statisticus, risicoanalist en voormalig optiehandelaar Nassim Taleb is ‘De Zwarte Zwaan’. De financieel-economisch journalist Wouter van Bergen vat in ‘De Kleine Taleb’ de belangrijkste ideeën uit ‘De Zwarte Zwaan’ samen. Hij heeft daar slechts tachtig pagina’s voor nodig. Hij volgt daarbij de indeling van het originele boek van Taleb. 

We groeien al honderden jaren ten koste van de aarde. Het roer moet om. Zeker in Nederland dat in Europa als het sukkeltje op het gebied energietransitie wordt gezien. Een transitie in ons doen en denken is nodig. We leven in een tijdperk dat als een kantelpunt gezien kan worden. Dat is de kernboodschap van Omarm de chaos van Jan Rotmans.

In 2020 schreef Marije van den Berg ‘STOP; stopstrategie voor organisaties’. Daarin pleitte zij voor het stoppen met wat al te vanzelfsprekend is, omdat dat schadelijk is voor mens en organisatie. Nu drie jaar later gaat het in haar boek ‘De beleidsbubbel’ niet om het doorbreken van routines, want – zo zegt zij – routines zijn onderdeel van ambachtelijk werk.

In ‘De beleidsbubbel’ schrijft Marije van den Berg een boek als medicijn tegen cynisme, voor iedereen die het gat tussen gemeenschap en politiek wil dichten en ernaar snakt kwaliteit te leveren in onze gemeenschap. Zelf werkzaam bij een uitvoeringsorganisatie van de rijksoverheid, voelde ik me direct aangesproken. Het werk moet beter en vanaf een andere plek.

Het is donderdag 22 september 2011. PVV-leider Geert Wilders zegt tijdens de algemene beschouwingen tegen premier Rutte dat hij ‘normaal en rustig moet doen’. ‘Doe zelf normaal’ zei Mark Rutte. Heel slim en handig van Maxim Februari om dit als titel van zijn nieuwste essay mee te geven. Dan trek je in ieder geval de aandacht voor je boek.

Een knalroze omslag, een ballon op de voorkant en ‘De Beleidsbubbel’ als titel. Dit nieuwe boek valt op, zonder maar een bladzijde gelezen te hebben. Dat moet ook. Want ondanks duizenden beleidsmakers, miljoenen uren aan vergaderingen en miljarden euro’s in fondsen sneuvelt goedbedoeld overheidsbeleid nogal eens. Met als gevolg? Nog meer beleid, als vermeende oplossing.